هدف خدای متعال از خلقت و پاسخ به شبهات

خدای متعال چرا شروع به خلقت نمود؟

خداوند می توانست بیافریند و فیض دهد و نور افشانی کند پس آفرید داد.

 دوست داشت موجوداتی را بیافریند که با تماشای او و مشاهده و شناخت او فیض ببرند و لذت ببرند پس آفرید.

اصطلاحا گفته می شود: خدای متعال در فعلش غایتی غیر از خودش ندارد؛

 

هدف خداوند در خلقت عالم چیست؟

خداوند موجودات را آفرید تا خود مخلوفات به کجا برسند و چه بکنند؟

آیا خداوند از خلقت انسان هدف خاصی در نظر داشته است؟

(اصطلاحا گفته می شود: غایت افعال خداوند چیست؟)

فقط موجودات عالم ماده هستند که متغیر هستند و حرکت دارند و تکامل پیدا می کنند و غایت خلقتشان هم همین حرکت تکاملی است.

مخلوقات همه تسبیح خدا را می گویند و از این عمل خود لذت می برند.

اما انسان با عبادت وبندگی علاوه بر اینکه مثل دیگر موجودات لذت می برد، به معرفتش افزوده می شود و رشد می کند و به مقام قرب الهی نائل می شود.

الان با توجه به این اصل برخی کلمات را معنی می کنم و برخی شبهات را پاسخ می دهم.

عبادت: توجه به خدا و یاد خدا و سلوک الی الله = معرفت

خلقت انسان: خلقت موجودی که با حرکت اختیاری خودش خدا را می شناسد وبه خدا نزدیک می شود.

مقام تقرب (نزدیک شدن به خدا): تقرب معنوی یعنی نزدیک شدن صفات دو موجود به یکدیگر ؛ انسان می تواند به مقام خلیفه الهی برسد یعنی به گونه شود که صفات خدا در او متجلی شود. صفاتی مثل علم ، اراده ، قدرت ، حیات ، جود ، رحمت

تنها یک صفت است که مخصوص خداوند متعال است و آن صفت غنی و بی نیازی است و صفاتی که تنها از غنی متجلی می شود مثل کبریایی

پیامبران: کسانی که مراتب کمالات انسانی را طی کرده اند و دارا هستند و به امر خدا منصوب شده اند تا مردم را هم به این راه هدایت کنند.

شریعت الهی: مجموعه ای از دستورات و توصیه های الهی که نزدیک ترین راه برای طی مسیر (صراط مستقیم) را به ما نشان می دهد.

امام: انسان کاملی که از طرف خداوند نصب شده برای حفظ دین و شریعت الهی است در همه زمانها

امتحان (بلاء): محک و تنبه عملی به انسان که مواظب باش داری راه را اشتباه می روی

مصیبت (گرفته شدن نعمت): یعنی مواظب باش ای انسان که این نعمتها تو را از سلوک در راه حق متوقف نکند

دنیا: مزرعه (گلدانی) پر از خاک و کود ،آماده برای رشد نهال انسان

شرور و ناملایمات : لازمه خلقت پدیدار شدن موجوداتی است که برخی کمالات وجودی را دارند نه همه کمالات وجودی را (چون فقط خداست که همه کمالات وجودی را داراست)، عوالم خلق شده به ترتیب از کامل تر به ناقص هستند و عالم دنیا از همه ناقص تر و به همین مناسبت عالم دنیا به ظاهر مملو از شرور و ناملایمات است هر چند در واقع آنچه هست وجود است و کمالات و زیبایی ها و فیوضات الهی ولی انسانها حالت کسی را دارند که فقط نیمه خالی لیوان را می بیند. (هر چند نیمه خالی لیوان اصلا چیزی نیست که دیده شود.

انسان هم چون موجودی است که قرار است با اختیار خودش حرکت کند و مراتب رشد و کمال را طی کند ،لازم است در همه عوالم حضور داشته باشد و عوالم را از دانی به عالی طی کند. (البته خدای متعال انسان را در احسن تقویم خلق کرد ولی اکثر مردم چون ایمان نیاوردند و عمل صالح انجام ندادند به اسفل سافلین سقوط کردند)

پس انسان می تواند با عمل به توصیه انبیای الهی از این دنیا دوری گزیند و از شرورش در امان باشد.

نکته: طی مراتب کمال (خارج شدن ازعالم دنیا و ورود به آخرت)  به معنای حرکت مکانی نیست که انسان از دنیا خارج شود بلکه به معنای تسلط بر دنیا و خروج از اسارت دنیا است!

زشتیها و و نافرمانی ها و ظلمها: انسان مختار می تواند ظلم کند پس نمی شود انسان خاکی در این دنیا باشد و ظلم نباشد.

انسان طبیعتا ظلوما و جهول است اما می تواند با ارتباط با خدا یعنی به واسطه توجه وحضور قلب در عبادات و اخلاص در اعمال و نتیجه کسب تقوا، برای خود مصونیت ایجاد کند و همین کسب تقواست که موجب نورانیت وجود انسان می شود.

جهنم: غفلت و اعراض از یاد خدا یعنی توجه به دنیا انسان را دنیوی می کند و این دنیا

بهشت:

 

درد و رنجی که حیوانات تحمل می کنند (گاوی که توسط کفتارها زنده خورده می شود):

هر موجود به اندازه درک و شعوری که دارد درد و رنج هم دارد جمادات درد ندارند، گیاهان دردشان قابل ملاحظه نیست، حیوانات دردشان از انسان کمتر است.

به نظر می رسد درد، ناشی از نرسیدن به غایت و هدف است، هدف هر کس متناسب با فهم و درک اوست هرچه درک و فهم بالاتر ،هدف متعالی تر و درد ناشی از نرسیدن یا دوری از هدف بیشتر و تلاش برای نیل به هدف بیشتر و لازم تر.

درد و رنجی که غیر مومنین متحمل می شوند در دنیا ولی وارد بهشت نمی شوند:

درد و رنجی که غیر مومنین (جهنمیان) متحمل می شوند در آخرت ولی وارد بهشت نمی شوند: